Die aard-atmosfeer en haar neerslag

3-2-1847.

1. Dat die son begryplikerwys slegs iets is wat die lig ondersteun, maar nie dit is wat die lig eintlik self skenk nie, is maklik te verklaar uit die feit dat die son vooraf die lig uit die tallose sonne op haar glansende oppervlakte opneem en dit dan as `n verenigde lig in die wye eterruimte uitstraal. Die uitgestuurde, verenigde lig van die baie sterre ontmoet ook oral die ligstrale, wat direk van die sterre op die aarde val, verenig hulself dan met hierdie ligstrale en val dan saam met hulle op aarde. Daaruit bestaan die ondersteuning, want die sonlig alleen sou baie swak wees, as die lig van die sterre nie met haar sou saamwerk nie. Ook sou die lig van die maan alleen baie dof gewees het, as dit nie deur die sonlig ondersteun was nie, soos dit op sy beurt deur die sterrelig ondersteun word.

2. Dat egter die een lig die ander kan ondersteun, word bewys deur verskillende aangesteekte ligte in `n kamer, wat tog duidelik meer lig versprei as een enkele lig.

3. Op die hoogte in die berge waaroor ons al gepraat het, kan hierdie ondersteuning egter nie die uitwerking hê soos in `n laer geleë streek nie, omdat, soos wat alreeds uiteengesit is, die strale daar nog nie voldoende digtheid bereik het nie. Dit gebeur omdat die lugkring om die aarde `n lensvormige ronde deursigtige liggaam vorm. Dit is as`t ware `n groot brandglas, waarby die invallende sonstrale nie dadelik hulle volle sterkte agter die lens het nie, maar net verder weg, op `n afstand wat gelyk is aan die helfte van die deursnee van die periferie (sirkelvormige buiterand), waaruit die bolvormige oppervlak van die brandglas geneem is; maar die strale kom steeds agter die brandglas nader na mekaar toe en kry dus `n steeds sterker werking totdat dit ten slotte hulle hoogste krag in die brandpunt bereik. Die brandpunt van die groot luglens sou net in die middelpunt van die aarde geval het, waar `n sonstraal egter nooit deurdring nie. Nietemin word die ligstraal, wat op die oppervlakte van hierdie groot aardlens val, steeds digter en werksamer hoe meer hy die aarde en tegelykertyd sy brandpunt nader. Objekte soos byvoorbeeld die berge, lê al meer in die minder digte deel van die ligstrale as die dieper geleë dale en veral die seegebied van die aarde; die strale van die ver verwyderde sterre kan nog geen merkbare digtheid in die berge hê en dus ook geen invloed op die plantegroei uitoefen nie. Met ander woorde: Hierdie ligstrale vorm op sulke hoogtes nog geen spesifika nie. Daarom kan die plantsoorte, wat hierdie spesifika nodig het, nie meer op sulke hoogtes gedy nie.